Z myślą o przyszłości

Jesteśmy krajem, którego kultura i historia jest nierozerwalnie związana z morzem, dlatego ochrona naszego dziedzictwa i utrzymanie naszych zasobów dla przyszłych pokoleń ma dla nas kluczowe znaczenie. Do gospodarki rybnej i gospodarki łowiskami podchodzimy kompleksowo, przykładając ogromną wagę do ryb, morza, dobra naszych mieszkańców i budzącego zachwyt środowiska.

Nasze zarządzanie i monitorowanie opierają się na podejściu długofalowym. W ten sposób będziemy w stanie zabezpieczyć nasze zasoby rybne, szczególnie dorsza, i chronić podmioty działające w branży oraz nadmorskie społeczności. Każdy etap związany z rybołówstwem, od połowu do sprzedaży, podlega nadzorowi i rygorystycznej kontroli przez kwoty połowowe i zezwolenia. Proces uważa się za najlepiej zorganizowany na świecie.

Unikalna baza wiedzy i doświadczenia Norwegii daje niezrównane możliwości badań i rozwoju sektora ryb i owoców morza na skalę światową. Dzięki prawodawstwu, regulacjom i mechanizmom kontroli badania są wcielane w życie w sposób zrównoważony.

Z jakim rezultatem? Najobfitsze zasoby wysokiej jakości dorsza na ziemi – takie są fakty.

Badania

Unikalna baza wiedzy i doświadczenia Norwegii daje niezrównane możliwości badań i rozwoju sektora ryb i owoców morza na skalę światową.

Instytucje badawcze w Norwegii monitorują morza, dbając o to, aby połowy odbywały się w sposób zrównoważony. Obserwują objawy zmian klimatycznych i doradzają w sprawie regulacji dotyczących ochrony ekosystemu. Prowadzą również badania nad znaczeniem ryb i owoców morza w żywieniu człowieka.

Dzięki prawodawstwu, regulacjom i mechanizmom kontroli badania są wcielane w życie w sposób zrównoważony.

Instytucje badawcze w sektorze  rybołówstwa:

Międzynarodowa Rada Badań Morza (ICES) koordynuje i promuje badania nad oceanografią, środowiskiem morskim, ekosystemem morskim oraz nad morskimi zasobami żywymi w północnym Atlantyku. Rada stanowi główne źródło doradztwa naukowego w zakresie ekosystemu morskiego dla rządów państw i międzynarodowych organów kontroli.

Ustawodawstwo

Ustawa o zasobach morskich reguluje połowy żywych zasobów morskich. Ustawa o uczestnictwie reguluje, kto może prowadzić połowy zarobkowo. Całościowo ustawodawstwo dąży do ochrony zarówno ekosystemu, jak i źródeł utrzymania wszystkich podmiotów związanych z rybołówstwem.

Norwegia wprowadziła surowy zakaz odrzutu w 1987 r. Wrzucanie złowionych ryb z powrotem do morza to nie tylko marnotrawstwo, ale także zaciemnianie obrazu badań naukowych, niezarejestrowane połowy i niedokładne statystyki. Na takim podejściu polega zasadnicza różnica między wspólną polityką rybołówstwa UE (pozbywanie się połowu, którego nie można wyładować) a norweskim systemem zarządzania (obowiązek wyładunku całości połowu).

• Jesteśmy światowym liderem w dziedzinie wprowadzania rozwiązań zmierzających do zakazu odrzutu.
• Nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy dorsza w naszych wodach zasadniczo się nie zdarzają.
• Wprowadziliśmy surowe mechanizmy kontroli na lądzie i na morzu dla jednostek zagranicznych i norweskich.
• Norwegia wprowadziła też rygorystyczne zasady stosowania narzędzi połowowych.

Regulacje

Regulacje dotyczące kwot połowowych, międzynarodowych umów w zakresie rybołówstwa i wielkości połowów to kwestie, nad którymi pracują norweskie organy branżowe, aby zapewnić przetrwanie norweskiego rybołówstwa w długofalowej perspektywie.

Dodatkowe informacje o regulacjach znajdziesz tutaj.

Na każdym etapie procesu zarządzania dbamy o to, aby połowy dorsza odbywały się w sposób zrównoważony, od statków rybackich  po przetwórnie. Dla dobra przyszłych pokoleń w gospodarce połowami dorsza stosowane są rygorystyczne kwoty i zezwolenia.

Nasze surowe i pionierskie zarządzanie i monitorowanie są uważane za najlepsze na świecie. Od 20 lat zarządzamy zasobami dorsza w oparciu o najlepsze i najnowsze zalecenia naukowe. Cały czas doskonalimy ten proces, aby pozostać na pierwszym miejscu.

Gospodarka połowami ma dla nas fundamentalne znaczenie, dlatego w 1987 r. wprowadziliśmy zakaz odrzutu.

Zakaz ma bardzo duże znaczenie dla efektywności zrównoważonej gospodarki rybnej. Wrzucanie niechcianych połowów z powrotem do morza jest marnotrawstwem, a ponadto generuje niezarejestrowane połowy i niedokładne statystyki, które tworzą fałszywe podstawy naukowej oceny zasobów.

Na takim podejściu polega główna różnica między wspólną polityką rybołówstwa UE (nakaz pozbywania się połowu, którego nie można wyładować) a norweskim systemem zarządzania (obowiązek wyładunku całości połowu).

Na skutek takiego podejścia:

• Jesteśmy światowym liderem w dziedzinie wprowadzania rozwiązań zmierzających do zakazu odrzutu.
• Nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy dorsza w naszych wodach w zasadzie się nie zdarzają.
• Wprowadziliśmy surowe mechanizmy kontroli na lądzie i na morzu dla jednostek zagranicznych i norweskich.
• Surowo egzekwujemy też zasady stosowania narzędzi połowowych.

Wprowadziliśmy programy nadzoru i kontroli, które działają w całym łańcuchu ryb i owoców morza. Każda organizacja, która wykonuje zadania związane z produkcją i dostawami dorsza norweskiego, przyczynia się do powstania systemu nadzoru, co z kolei pozwala nam zarządzać ryzykiem, zapewnić bezpieczeństwo ryb i owoców morza oraz chronić interesy konsumentów.

Poziom kontroli jest czasochłonny i stanowi duże wyzwanie dla zaangażowanych podmiotów, lecz norweskie rybołówstwo i dziedzictwo zasługują na takie podejście.

Dyrekcja ds. Rybołówstwa monitoruje i kontroluje cały łańcuch wartości uwzględniający kontrole przy nabrzeżu i sprzedaży, audyty po wyładunku ryb oraz kontrole na morzu. Inspekcje koncentrują się głównie na weryfikacji kwot połowowych oraz na kontroli, czy połowy są prowadzone zgodnie z obowiązującymi regulacjami. Ponadto Dyrekcja ds. Rybołówstwa odpowiada za gospodarkę akwakulturą oraz mechanizmy kontroli akwakultury.

Organizacje sprzedaży są własnością norweskich rybaków. Organizacje mają na celu opracowanie jasnych, rzetelnych i kontrolowanych warunków w zakresie połowów i handlu rybami i owocami morza w transakcjach zawieranych pomiędzy rybakami a nabywcami. Podlegają one nadzorowi norweskiej Dyrekcji ds. Rybołówstwa. Sprzedaż ryb morskich poza organizacjami sprzedaży jest w Norwegii zabroniona.

Straż Przybrzeżna prowadzi kontrole zasobów norweskiej floty rybackiej oraz zagranicznych statków wypływających na pełny ocean. Kontroluje czynności związane z połowami przez monitorowanie zasobów, kwot połowowych, inspekcje statków rybackich, kontrole celne i ogólne patrolowanie wód należących do Norwegii.